Dział Kultury Technicznej
Gromadzi zabytki z zakresu gospodarstwa wiejskiego, rzemiosła i technik ludowych oraz urządzenia domu mieszkalnego. Są to: dawne narzędzia rolnicze, narzędzia i wyroby rzemieślników ludowych, sprzęty do obróbki surowców, środki transportu, sprzęty domowe i kuchenne. Zabytki gromadzone w tym dziale obrazują następujące dziedziny kultury ludowej:
rybołówstwo • rolnictwo • transport wiejski • przetwórstwo ziarna • przetwórstwo mleka • obróbkę lnu • tkactwo • plecionkarstwo • wyposażenie domu mieszkalnego • garncarstwo • ciesielstwo • stolarstwo • bednarstwo • tokarstwo • kowalstwo • szewstwo
Większość rodzajów zabytków /jak np. narzędzia rolnicze, przyrządy do obróbki lnu, meble/ pochodzi z całego terytorium województwa, inne – związane z występowaniem ośrodków wytwórczości, mają określoną lokalizację.
Taką rejonizację posiadają zabytki wytwórczości rzemieślniczej :
– zabytki tokarstwa pochodzą z ośrodka w okolicach Świebodzina – zabytki ceramiczne pochodzą z ośrodka zielonogórskiego oraz z pojedynczych warsztatów, takich jak np. w Gościeszowicach.
Chronologia zabytków Działu Kultury Technicznej nie jest jednolita. Datowanie większości zabytków mieści się w ramach czasowych około dwustu lat. Tylko najstarszy obiekt /kufer z 1751 roku/ wykracza poza tę granicę czasową. Większość zabytków pochodzi z I połowy XX wieku, inne, jak np. niektóre narzędzia rolnicze, wyroby rzemieślników ludowych, zwłaszcza garncarzy i tokarzy oraz wyroby plecionkarskie zostały wykonane po 1945 roku.
W zabytkach kultury technicznej można odnaleźć podział ludności zamieszkującej obecnie województwo lubuskie na grupy regionalne – zgodnie z ich pochodzeniem rodzimym. Pewne kategorie zabytków pochodzą tylko i wyłącznie od danej grupy ludnościowej, inne występują u wszystkich mieszkańców wsi bez względu na ich pochodzenie regionalne.
Narzędzia rolnicze są najczęściej pochodzenia miejscowego, przywiezione przez repatriantów są mniej liczne. Należy tu wymienić i te, które przesiedleńcy wykonali po przybyciu na Ziemie Zachodnie na wzór dawnych, pozostawionych w swoich stronach.
Przyrządy do obróbki lnu pochodzą od prawie wszystkich kategorii ludnościowych, są wśród nich: kołowrotki, międlice, cierlice – miejscowe oraz z Polski Centralnej i województw: tarnopolskiego, wileńskiego, bukowińskiego; wrzeciona i przęślice – lwowskie i pochodzenia miejscowego.
Specyfikę wynikającą z odmiennego pochodzenia rodzimego przedstawiają skrzynie wianowe i kufry. Wśród nich są obiekty wielkopolskie, babimojskie, a także przywiezione przez repatriantów z Tarnopolskiego, Lwowskiego, Bukowiny Rumuńskiej i Wileńszczyzny.
Dawne wyroby garncarskie reprezentują wytwórczość łużycką i dolnośląską, współczesne – wileńską, tarnopolską i bukowińską. Te ostatnie stanowią cenną kolekcję nieżyjących już garncarzy działających na terenie województwa lubuskiego w okresie powojennym. Jest to trwały ślad pracy tych rzemieślników, którzy oderwani od swoich warsztatów po przesiedleniu reaktywowali działalność zawodową wiernie kontynuując tradycyjną wytwórczość. Wśród zabytków plecionkarstwa oprócz wyrobów dawnych z korzenia i wyrobów powojennych wykonanych przez miejscowych koszykarzy, dział posiada plecionki z rogożyny i słomy wykonane przez repatriantów z Tarnopolskiego.
