Jest to jedyna w Polsce zagroda wzorowana na obiektach z północnej Rumuni, skąd po II wojnie światowej przyjechało do Polski wielu osadników w ramach tzw. repatriacji. Bukowińczycy zachowali odrębność wyrażającą się w postaci strojów i bogatego folkloru. Lubuskie stało się ich nową małą ojczyzną. Kultywują jednak pamięć o swojej karpackiej krainie, gdzie mieszkali przez prawie 200 lat.
Do zagrody wchodzimy przez wysoką, drewnianą bramę zwieńczoną zdobnie powycinaną blachą. Wyrzeźbiono na niej wiele interesujących detali m.in. herby i słońca, charakterystyczne dla Karpat Wschodnich. Przed domem stoi studnia z dekoracyjną obudową podobnie jak brama i chata zwieńczona ozdobną blachą. Obok zobaczymy suszarnię kukurydzy, która na bukowinie jest podstawą żywienia. Z kukurydzy przyrządza się mamałygę w przeróżnej postaci – na słodko i na słono. Jest tu również ekspozycja pokazująca warsztat rzemieślniczy wytwórcy drewnianych dachówek zwanych gontem. W chacie z szerokim podcieniem prezentowana wystawa prezentującą historię ludności bukowińskiej. Zgromadzono na niej wiele dokumentów, fotografii i pamiątek pokazujących życie codzienne. Możemy tu podziwiać także stroje ludowe, kilimy, chodniki oraz barwnie wyszywane poduchy.